To jest fundamentalna zasada dobrych konsultacji społecznych, bez jej spełnienia nie ma sensu organizowania procesu konsultacyjnego, bo i tak przyniesie on więcej szkód niż pożytku. Organizując konsultacje społeczne władze powinny naprawdę „chcieć” wysłuchać opinii i propozycji mieszkańców i być gotowe na ich wprowadzenie w życie. Konsultacje społeczne nie mogą być zatem organizowane w celu zmanipulowania czy skłócenia określonej społeczności bądź przekonania jej do jedynie słusznych rozwiązań. Nie mogą mieć także charakteru fasadowego, a zatem bezwzględnie nie powinny być organizowane w momencie, kiedy nawet najlepsze pomysły strony społecznej nie mają już szans wpłynąć na przyjęte rozwiązania. Przykładem braku dobrej wiary mogą być „konsultacje społeczne” dotyczące organizacji opieki nad dziećmi do lat trzech przeprowadzone w 2011 r. Przez Prezydenta Gliwic. Już sama forma ich przeprowadzenia mogła budzić spore zastrzeżenia, bo ograniczały się one do stworzenia ankiety, w której znajdowały się cztery pytania zamknięte, bez możliwości przekazania dodatkowych uwag i spostrzeżeń. Ciężko powiedzieć, w jaki sposób informacje, które uzyskali urzędnicy po analizie wyników tej ankiety, mogły im pomóc w opracowaniu systemu opieki nad dziećmi. Największy problem tych konsultacji był jednak inny. Obserwując je z boku nietrudno było zauważyć, że ich prawdziwym celem nie było poznanie opinii mieszkańców, a raczej ich skłócenie. Świadczy o tym przestudiowanie zamieszczonych pytań oraz język użyty w ankiecie. Najbardziej jaskrawym przykładem było pytanie nr 3, którego fragment brzmiał następująco: „Nowy system powinien zachowywać przywileje grupy korzystającej ze żłobków miejskich kosztem ograniczenia wsparcia innych form opieki.”. Nie jest to na pewno przykład dialogu społecznego, a raczej policzek wymierzony kilkuset rodzicom, których dzieci w tym czasie uczęszczały do żłobków miejskich i których protesty stały się bezpośrednią przyczyną organizacji wyżej wymienionych „konsultacji”.